Πολύ διαφορετικός απ’ το σημερινό ήταν παλιά ο γάμος στο χωριό μας, ο παραδοσιακός γάμος.
Η προετοιμασία του με τα «προζύμια» στο σπίτι της νύφης και του γαμπρού, το δίπλωμα και το πάρσιμο των προικιών, το ξύρισμα του γαμπρού, ο στολισμός της νύφης, το συμπεθερικό με τ΄ άλογα που πήγαινε για τη νύφη, οι συγχαριάτες είναι τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματά του. Αφού βέβαια είχαν προηγηθεί τα τελειώματα, οι αρραβώνες και τα καλέσματα.
Κι όλα αυτά στο σπίτι του γαμπρού και της νύφης με τους συγγενείς και τους γείτονες, νέους και νέες, που αναλάμβαναν όλη την τυπική διαδικασία με όλες τις λεπτομέρειές της: το τραπέζι με ό,τι είχαν, τα «κανίσκια», ψητά και κρασιά, τη διασκέδαση με τους χορούς και τα τραγούδια, την περιποίηση των καλεσμένων.
Ολα όπως «διάταζε» ο κουμπάρος, που ήταν, κατά το έθιμο, αυτός που διηύθυνε το καθετί στο γάμο.
Τα τραγούδια της τάβλας και τα χορευτικά: τσάμικα και καλαματιανά από τους καλεσμένους παρέες – παρέες και τις κομπανίες τοπικών παραδοσιακών οργανοπαικτών έδιναν τον ξεχωριστό τόνο και τις ανεπανάληπτες εικόνες της ομορφιάς του παραδοσιακού γάμου.
«Σε τούτη ντάβλα πούμαστε …»
«Ας παν να ιδούν τα μάτια μου …»
«Σιγαλά κι αμάν – αμάν σιγαλά βρέχει ο ουρανός …»
«Μάνα μου τα λουλούδια μου …»
Ο γάμος άρχιζε την Παρασκευή το βράδυ και τελείωνε «σκόρπαγε», Δευτέρα πρωί.
